اشعار ولادت امام زمان حضرت مهدی (عج) و نیمه شعبان

.:اشعار ولادت امام زمان ، شعر تولد امام زمان و نیمه شعبان:.  

 
 .:*******==============*******:. 
 
طایر قدسی 

  
دارم امید که نور بصرم باز آید
              آنکه غایب شده است از نظرم باز آید
 
گرمیِ دل خنکای جگرم باز آید
              اگر آن طایر قدسی ز درم باز آید

 
روز شب خورده‌ام از غیبت او خون‌جگر
              گر نشد کارگشا نالة شب آه سحر
 
گوش بر پیک خبر مانده‌ام و چشم به در
              دارم امید بر این اشگ چو باران که دگر
 
برق دولت که برفت از نظرم باز آید
              آنکه در مشکل ما عقده‌گشا رایش بود
 
در سوید‌ای دلِ پاکدلان جایش بود
              قبله اهل نظر روی دل آرایش بود
 
آنکه تاج سر من خاکِ کفِ پایش بود
              پادشاهی بکنم گر به سرم باز آید
 
همه گویند ز هجرش نَبُوَد راه گریز
              چون که او مانده پسِ پرده غیبت، من نیز
 
من که قلبم شده از باده عشقش لبریز
              خواهم اندر طلبش رفت و به یاران عزیز
 
شخصم ار باز نیاید خبرم باز آید
              وصف جانانه به هر گونه کلامی نکنم
 
هست دور از من و ترسم که دوامی نکنم
              لبم آلوده به هر باده و جامی نکنم
 
گر نثار قدم یار گرامی نکنم
              گوهر جان به چه کار دگرم باز آید
 
آنکه از منظرة چشم نهان است چو روح
              آنکه در مملکت عشق کند فتح فتوح
 
آنکه سازنده کشتی نجات است چو نوح
              مانعش غلغل چنگ است و شکرخواب صبوح
 
ورنه گر بشنود آه سحرم باز آید
              به امید قدمش چشم به راهم حافظ
 
الفتم با غزلت هست گواهم حافظ
              همدم سوز دل و آتش آهم حافظ
 
آرزومند رخ چون مهِ شاهم حافظ
              همتی تا به سلامت ز درم باز آید
 
.:*******==============*******:. 

  
فتح زمین 

  
صدای سبز تو را می خواهد، سکوت زرد زمین ای باران!
کویر شد همه جنگلهاش، خودت بیا و ببین ای باران!
 
نسیم نوحه گر آمد نالید، غم از صدای خوشش می بارید
که در نبود تو باید خواندن،ترانه های حزین ای باران!
 
«به دستهای فقیرم بنگر! بیا و باز شکوفایم کن!»
چه غمگنانه ولی می گوید، درخت با تو چنین ای باران!
 
سراب مثل دروغی زیبا، از انحنای افق می جوشد
تو صادقانه ولی می باری، بر این زمین به یقین ای باران!
 
چه ابر های سرور انگیزی! چه رعد های غرور انگیزی!
به زیر گام تو دیدن دارد، زمان فتح زمین ای باران!
 
حمیدرضا شکارسری
 
.:*******==============*******:. 

       

 
 گل نرگس 

بیا تا نغمه شوق از نهاد خاک برخیزد
                            غبار از خاطر آیینه افلاک برخیزد
 
اگر در جلوه آری گوهر پاک و جودت را
                            صدف از دامن دریا گریبان چاک برخیزد
 
گل شوق تو را در دیده می کارم،مگر امشب
                            دل از خواب گران آرزو چالاک برخیزد
 
اگر پا در رکاب آری به پابوس سمند تو
                            هزاران لاله خونین جگر از خاک برخیزد
 
ببار ای دیده امشب قطره قطره اشک بر دامن
                            که از دل شعله شعله آه آتشناک برخیزد
 
به هنگام ظهور تو، تو ای خورشید نورانی
                            به پیش پای تو چون خاکیان ز افلاک برخیزد
 
مگر حرف مرا تکرار سازد ای گل نرگس
                            سخن با کوه می گویم کز او پژواک برخیزد
 
به شوق نرگس مست تو ای مهر جهان آرا
                            بسی گلنغمه مستی ز نای تاک برخیزد
 
جواد جهان آرایی
 
.:*******==============*******:. 

  
هوای بهاران 
 
صبحی دگر می آید ای شب زنده داران
              از قله های پر غبار روزگاران
 
از بیکران سبز اقیانوس غیبت
              می آید او تا ساحل چشم انتظاران
 
آید به گوش از آسمان اینست مهدی!
              خیزد خروش از تشنگان اینست باران!
 
از بیشه زارِ عطرهای تازه آید
              چون سرخ گل بر اسب رهوار بهاران
 
آیینه آیین حق ای صبح موعود!
              ماییم سیمای تو را آیینه داران
 
دیگر قرار بی تو ماندن نیست در دل
              کی می شود روشن به رویت چشم یاران
 
حسن حسینی
 
.:*******==============*******:. 

  
این بشارت به دل از غیب بسی میآید
              که به یاری جهان دادرسی میآید
 
رهزنان ره دین را عسسی میآید
              مژده ای دل که مسیحا نفسی میآید
 
       که ز انفاس خوشش بوی کسی میآید
 
دوشم این مژده رسید از ملک العرش به گوش
              کز غم هجر مکن شکوه و افغان و خروش
 
کاید از پرده برون پادشه برقع پوش
              از غم و درد مکن ناله و فریاد که دوش
 
       زده ام فالی و فریادرسی میآید
 
نوگل گلشن نرگس که برش گل چون خس
              آید از پیش و مسیحا پی یاری از پس
 
شمع رویش سبب گرمی بزم همه کس
              ز آتش وادی ایمن نه منم خرم و بس
 
       موسی اینجا به امید قبسی میآید
 
ای شه دین که به غیر تو دگر یاری نیست
              جز تا ما را به جهان سرور و سالاری نیست
 
گرم ماننده بازار تو بازاری نیست
              هیچکس نیست که در کوی تواش کاری نیست
 
       هر کس اینجا به طریق هوسی میآید
 
یار در پرده و از پرده برون بس غوغاست
              همه کس دلبر نادیده خود را جویاست
 
نقطه دایره کون و مکان ناپیداست
              کس ندانست که منزلگه معشوق کجاست
 
       اینقدر هست که بانگ جرسی میآید
 
خوشدلا خوشدلی شیعه بود در شعبان
              که بود مطلع آن ماه هدی نیمه آن
 
بهر صید دل ما میرسد آن شاه زمان
              یار دارد سر صید دل حافظ یاران
 
       شاهبازی به شکار مگسی میآید
 
خوشدل تهرانی 

.:*******==============*******:. 

         

 
 جهان آرایی 

 بیا تا نغمه شوق از نهاد خاک برخیزد
              غبار از خاطر آیینه افلاک برخیزد
 
اگر در جلوه آری گوهر پاک و جودت را
              صدف از دامن دریا گریبان چاک برخیزد
 
گل شوق تو را در دیده می کارم،مگر امشب
              دل از خواب گران آرزو چالاک برخیزد
 
اگر پا در رکاب آری به پابوس سمند تو
              هزاران لاله خونین جگر از خاک برخیزد
 
ببار ای دیده امشب قطره قطره اشک بر دامن
              که از دل شعله شعله آه آتشناک برخیزد
 
به هنگام ظهور تو، تو ای خورشید نورانی
              به پیش پای تو چون خاکیان ز افلاک برخیزد
 
مگر حرف مرا تکرار سازد ای گل نرگس
              سخن با کوه می گویم کز او پژواک برخیزد
 
به شوق نرگس مست تو ای مهر جهان آرا
              بسی گلنغمه مستی ز نای تاک برخیزد
 
.:*******==============*******:. 

  
نیمه ی شعبان گل نرگس شکفت
              چلچله از شادمانی شب نخفت
 
آبشار یک لحظه آرام شد ، نریخت
              تا که رازش با گل نرگس بگفت
 
سرو حیران شد از آن فر و جلال
              ماه فرو مانده در آن حسن جمال
 
آسمان از شوق بارش سر گرفت
              کوه حیران ماند از آن عرف و کمال
 
اطلسی در باغچه خندید و شکفت
              لحظه ی سبز دعا با غنچه گفت:
 
هر چه زیبایی خداوند افرید
              جملگی در غنچه ی نرگس نهفت
 
.:*******==============*******:. 

  
طلوع می کند آن آفتاب پنهانی
              ز سمت مشرق جغرافیای عرفانی
 
دوباره پلک دلم می پرد،نشانه چیست؟
              شنیده ام که می آید کسی به مهمانی
 
کسی که سبزتر از هزار بهار
              کسی،شگفت کسی آن چنان که میدانی
 
کسی که نقطه آغاز هرچه پرواز است
              تویی که در سفر عشق،خط پایانی
 
تویی بهانه آن ابرها که می گریند
              بیا که صاف شود این هوای بارانی
 
تو از حوالی اقلیم هر کجا آباد
              بیا که می رود این شهر،رو به ویرانی
 
کنار نام تو لنگر گرفت کشتی عشق
              بیا که یاد تو آرامشی است طوفانی
 
قیصر امین پور

مختار، منتقم خون امام حسین(ع) نیست!

 

اشاره: 
تاریخ، در طول چهارده قرن گذشته، روزهای زیادی را در پیوند با قیام امام حسین(ع) به خود دیده است. از روزهایی که عده‌ای با تمام هستی به یاری امام حسین(ع) آمدند و جان‌فشانی کردند تا زمانی که دسته‌ای از اهالی کوفه به خون‌خواهی امام حسین(ع) قیام کردند و «توابین» لقب گرفتند، تا روزی که مختار، قاتلین حسین بن علی(ع) و یارانش را از دم تیغ گذراند و روزهایی که ائمه(ع) خود، مجلس عزا تشکیل می‌دادند و آن را فرصتی برای بیان آرمان‌ها و اهداف والای مکتب تشیع می‌دانستند.

شیعیان، ظهور آخرین منجی الهی را نیز در راستای قیام حسینی می‌دانند و مهدی موعود(عج) را منتقم خون حسین(ع) بر می‌شمردند و هر صبح، جمعه با ندای «این الطالب بدم المقتول بکربلا» ظهورش را می‌طلبند. 14 ربیع الثانی (28 اسفند) سالروز قیام مختار به خون‌خواهی امام حسین(ع)، بود؛ این مناسبت و هم چنین پخش سریال «مختارنامه» و منتقم کرّار نامیدن مختار در این سریال، بهانه‌ای شد تا موضوع انتقام خون حسین(ع) را در مصاحبه‌ای با جناب حجت الاسلام و المسلمین محمد صابر جعفری، سردبیر محترم نشریه در شماره قبل و در ادامه مصاحبه با حجت‌الاسلام حسن ملایی، دبیر محترم علمی نشریه، را در این شماره به گفت‌و‌گو بنشینیم.
 
 
بازشناسی اهداف امام حسین(ع) در راستای تبیین مفهوم انتقام 
 
بازشناسی اهداف امام حسین(ع) در روز عاشورا نیز، کمک فراوانی به روشن شدن این موضوع می‌کند. در توضیح این مطلب بایستی گفت که: اهداف امام حسین(ع) در روز عاشورا به دو گونه «زمانی» و «فرا زمانی» تقسیم می‌شود. بطلان مشروعیت بنی‌امیه از جمله اهداف زمانی این قیام بود. اما قیام حضرت، از حالت یک حادثه در یک زمان محدود در آمده و با تعمیم یافتگی، نوعی بی‌زمانی و یا فرازمانی در آن لحظات همراه شده است؛ به دلیل آن که ارزش‌های مطرح شده در آن واقعه بزرگ، ارزش‌های محدود به زمان، نبود. با اینکه این قیام، بر ضد یزید بود اما به قدری این ارزش‌ها کلی و فراگیر است که مربوط به زمان خاصی نیست؛ از این روست که در زیارت وارث، حرکت امام حسین(ع) از زاویه تاریخی و ارزش فراگیر و فرازمانی، در ادامه مسیر انبیاء مطرح شده و وارث آنان تلقی می‌شود. مبارزة با ظلم و ستم، ریشه‌کن شدن بی‌عدالتی، از جمله اهداف فرازمانی عاشورا می‌باشد و لذا قیام امام حسین(ع) و حضرت مهدی(عج) دو قیام حق طلبانه، علیه شیطان و سپاهیان ظلمت و باطل است؛ حضرت مهدی(عج) حرکت خود را با اعلان برائت از دشمنان اهل‌بیت(ع) و این که او منتقم خون حسین(ع)، است آغاز می‌کند.
 قیام مختار به هیچ وجه در حد و اندازه اهداف امام حسین(ع) نمی‌باشد. به عبارتی، کار مختار بسیار کوچک‌تر از آن بود که مرهمی بر زخم بزرگ و پر چرک دین بگذارد؛ او تنها چند مهره از جبهه باطل را از بین برد. کربلا، تقابل جاهلیت و تقابل جبهه باطل با حق و عدالت بود. در کربلا، عدالت و حقیقت، قربانی شد؛ بنابراین تا منتقم و موعود آخرالزمان نیاید و ظلم را از گسترة جهان ریشه‌کن نکند، انتقام خون حسین(ع) گرفته نخواهد شد.
 به خاطر گستردگی و اهداف ارزشمند امام حسین(ع) در روز عاشورا نبایستی زیاد دلخوش به قیام وانتقام مختار از جنایتکاران و قاتلان واقعه عاشورا بود و مطالبه واقعی خون شهیدان کربلا از جانب ما، نوعی آمادگی برای ظهور منتقم واقعی آن حضرت است.
 لازم می‌دانم در تبیین این مسئله این نکته را نیز متذکر شوم که در طول تاریخ، از زوایای گوناگون به حادثه کربلا پرداخته شده است. عده‌ای در طول تاریخ، عاشورا را حادثه‌ای صرفاً سیاسی می‌دانستند؛ عده‌ای نیز عاشورا را حادثه‌ای خونبار و مقدّس می‌دانند و با نگاهی عاطفی و احساسی به آن می‌نگرند. اما در مکتب ائمه(ع)، عاشورا یک ارزش مذهبی جاودان و پویا در تاریخ است. در این نگاه در لحظه لحظه‌های قیام عاشورا، آموزه‌هایی است برای همه نسل‌ها و عصرها در بی‌کران روزگاران. نتیجه چنین نگاهی، ایجاد هویتی عاشورایی برای آدمیان است؛ هویتی که آدمی را به کوششی مقدس در جهت رهگیری آرمان‌های بلندش فرا می‌خواند. حال اگر عاشورا را یک حادثه خونبار بدانیم که با کشته شدن قاتلان و جانیان آن، دردهای قلبی انسان تسکین می‌یابد باید مختار را منتقم خون حسین(ع)، دانست؛ اما آرمان‌ها و اهداف عاشورا چنان بلند مرتبه می‌باشد که جز آخرین حجت‌الهی را نمی‌توان منتقم خون آن حضرت دانست.
 
 
لزوم توجه به موضوع ولیّ دم در شهادت امام حسین(ع) 
 
امامان معصوم(ع) هم در روایات فراوانی، حضرت ولی عصر (عج) را منتقم حقیقی آن حضرت بر شمرده‌اند. در تفسیر عیّاشی آمده است که «القائم منا اذا قام طلب بثارالحسین؛ قائم از ماست هرگاه که قیام کند از حسین(ع) خونخواهی می‌کند».
نکته بسیار مهم دیگری که توجه به آن باعث می‌شود تا به هیچ وجه مختار، خون خواه امام حسین(ع) نباشد، آن است که در شریعت اسلام، در صورت کشته شدن یک انسان، ولیّ مقتول، حق قصاص و خون‌خواهی او را دارد نه دیگری. و انتقام‌جویی یک دوست یا همسایه و سایر منتسبینِ مقتول از قاتل، شرعاً درست نیست. قانون اسلام آن است که حق عفو یا قصاص با ولیّ دم مقتول است و دیگران بدون اذن او، نمی‌توانند قصاص کنند. این نکته در آیه 33 سوره اسراء نیز چنین بیان شده که: «مَن قُتِلَ مَظْلُومًا فَقَدْ جَعَلْنَا لِوَلِیِّهِ سُلْطَانًا»1 کما اینکه امام باقر(ع) در تفسیر آن فرمودند: «مقصود از «مَن قُتِلَ مظلوماً»، حسین بن علی است که مظلوم کشته شد و ما، اولیای او هستیم و قائم ما چون قیام کند، در طلب انتقام خون حسین(ع) بر می‌آید... مقتول، حسین(ع) و ولی او، قائم(عج) است».
 دو فقره از زیارت عاشورا نیز به صراحت به این نکته اشاره می‌کند که منتقم واقعی آن حضرت، امام مهدی(عج) می‌باشد؛ یکی آن که «بأبی أنت و امی، لقد عظم مصابی بک فاسئل الله الذی اکرم مقامک و اکرمنی بک اَن یرزقنی طلب ثارک مع امام منصور من اهل بیت محمد» و دوم: «و أسئله أن یبلغنی المقام المحمود لکم عندالله و أن یرزقنی طلب ثاری کم مع امام هدی ظاهر ناطق بالحق منکم». یقیناً قیام مختار به هر نیت و انگیزه‌ای که صورت گرفته، گامی است شیرین در کیفر دنیایی ظالمان ولی درک عظمت ولیّ خدا، آرمان‌های او، عظمت فتنه و جنایت بر او و فقدان او، منتقمی را از سوی خدا می‌طلبد.
 
 
همسویی آرمان‌های امام حسین(ع) و امام مهدی(عج) 
 
بازخوانی آرمان‌های والای امام حسین(ع) در روز عاشورا و حضرت ولی‌عصر(عج) ما را به این نکته رهنمون می‌سازد که آخرین منجی، مهدی موعود، منتقم واقعی خون حسین(ع) است. اگر قیام امام حسین(ع) قیام حق علیه باطل باشد؛ کما اینکه خود فرمودند: «الا ترون ان الحق لایعمل به و ان الباطل لایتناهی عنه»؛ مهدی موعود(عج) نیز به دنبال حق‌گرایی و محو تمامی جلوه‌های باطل است؛ لذا امام باقر(ع) می‌فرماید: «اذا قام القائم ذهبت دولة الباطل».
 اگر قیام امام حسین(ع)، دعوت به عدالت و برابری انسان‌ها و شکستن سلطه تبعیض و بیداد در گسستن حصارها و بندهای بردگی از دست و پای مردم بود، قیام امام مهدی(ع) نیز نه تنها نهضتی برای گسترش عدل و داد و قسط است، بلکه او خود مظهر عدالت و دادگری است: «هو العدل المنتظر و هو الامام العادل».
 اگر امام حسین(ع) در صدد ریشه کن کردن استکبار و ظلم و جور بود و با قرار گرفتن خلافت در دست فاسق و جائری چون یزید فرمود: «و علی الاسلام السلام، اذ قد بلیت الأمة براع مثل یزید»، حضرت مهدی(عج) نیز به پا خواهد خاست تا ظلم، فساد، تباهی، فسق و جور را ریشه کن سازد، چنان چه رسول خدا فرمود: «فیظهر علی کل جبار».
 اگر از علل و انگیزه‌های مهم نهضت عاشورا، حفظ دین اسلام، احیای آموزه‌های متعالی آن، بدعت ستیزی و تحریف زدایی از چهره غبار گرفته آن بوده، حضرت مهدی(عج) نیز نه تنها بزرگ‌ترین انقلابی و عدالت جوی عصرها است، بلکه اوگران‌مایه‌ترین و مهم‌ترین مصلح دینی تاریخ کهن ادیان است. حضرت ولی عصر(عج) در گام‌های نخستین مأموریت خطیر الهی خویش، از چهره تابناک دین مبین اسلام، این یگانه نسخه شفابخش آرام جوامع بشری، غبار روبی می‌نماید و تبیین معارف دینی، احیای کتاب و سنت و تحریف زدایی از پیکره دین از مهم‌ترین برنامه‌های آن حضرت به شمار می‌رود.
 با این توضیح، در قیام مختار، آنچه که بسیار قابل توجه است، مسأله مجازات قاتلان واقعه کربلاست. بر حسب آنچه که تاریخ نویسان نگاشته‌اند. شیوه مختار در مجازات مجرومین بر مبنای قوانین کیفری اسلام نبوده و او افرادی را تکه تکه کرده و یا در روغن داغ می‌افکنده که این اقدامات، خلافت قوانین اسلام به عنوان دین حق است. 

(البته ابن احتمال هم در این موارد هست که اینها سخنان زیاده گویان زبیری و اموی بوده که برای خراب کردن چهره وی و قیامش پخش کرده اند)
 
 
سخن آخر 
 
کلام آخر آن که امام حسین(ع)، کشته عافیت‌طلبی، فزون‌طلبی، پیمان‌شکنی، پیروی از باطل، دنیا‌خواهی و حاکمیت اهل باطل بود و شمر، عبیدالله بن زیاد، عمر بن سعد و دیگران صرفاً مجریان این عمل شوم بودند. مختار فقط مجریان و عاملان مباشر و مستقیم حادثه عاشورا را به سزای اعمالشان رسانید حال آنکه تا زمانی که انحراف از پیکره دین اسلام برچیده نشود و همه انسان‌ها در سراسر گیتی عدالت خواه نشوند. تا زمانی که دنیا با کژی‌ها، ناراستی‌ها، بی‌عدالتی‌ها و حکمرانی اهل باطل می‌گذرد، تا زمانی که میلیون‌ها انسان بی‌گناه برای تأمین اهداف ظالمان به خاک و خون کشیده می‌شوند، تا زمانی که سردمداران دنیا، انسا‌ن‌هایی ظالم، بی‌شرم و بی‌دین هستند و تا زمانی که اهل حقیقت و عدالت در اقلیت و فشار هستند، انتقام خون امام حسین(ع) گرفته نشده است و این امر تنها با ظهور و قیام مردی آسمانی که از ذریّه رسول اسلام و فاطمه زهرا(ع) و از نسل امام حسین(ع) است محقق خواهد شد.

تو کیستی، که من اینگونه بی تو بی تابم؟
شب از هجوم خیالت نمی برد خوابم.
تو چیستی، که من از موج هر تبسم تو
بسان قایق، سرگشته، روی گردابم!

تو در کدام سحر، بر کدام اسب سپید؟
تو را کدام خدا؟
تو از کدام جهان؟
تو در کدام کرانه، تو از کدام صدف؟
تو در کدام چمن، همره کدام نسیم؟
تو از کدام سبو؟

من از کجا سر راه تو آمدم ناگاه!
چه کرد با دل من آن نگاه شیرین، آه!
مدام پیش نگاهی، مدام پیش نگاه!
کدام نشاط دویده است از تو در تن من؟
که ذره های وجودم تو را که می بینند،
به رقص می آیند،
سرود میخوانند!

چه آرزوی محالی است زیستن با تو
مرا همین بگذارند یک سخن با تو:
به من بگو که مرا از دهان شیر بگیر!
به من بگو که برو در دهان شیر بمیر!
بگو برو جگر کوه قاف را بشکاف!
ستاره ها را از آسمان بیار به زیر؟

ترا به هر چه تو گویی، به دوستی سوگند
هر آنچه خواهی از من بخواه، صبر مخواه.
که صبر، راه درازی به مرگ پیوسته ست!
تو آرزوی بلندی و، دست من کوتاه
تو دوردست امیدی و پای من خسته ست.
همه وجود تو مهر است و جان من محروم
چراغ چشم تو سبزست و راه من بسته است.


*****************اما ما همچنان منتظرت میمانیم

 

سرزمین حجاز در ماههاى حرام، بویژه در ماه رجب، از روزگار باستان، میزبان زائران بى شمارى بود، که از راههاى دور و دراز به سوى کعبه معظمه می‌شتافتند و هدایا و قربانیهاى فراوانى با یک دنیا شور و اشتیاق به آن خانه نثار می‌کردند.
در دومین جمعه از ماه رجب، که از ماههاى حرام است و احترام خاصى در میان همه قبایل و طوائف داشت، ازدحام عجیبى در اطراف کعبه بود و سیل مردم از پیر و جوان با احترام ویژه اى در اطراف خانه خدا در حال طواف بودند، که زنى حامله، با چهره‏اى شکسته، در گرداگرد خانه خدا بى تابانه مى گردید و با انگشتان لرزانش به جامه کعبه آویخته بود و در حالى که قطرات اشکش سیل آسا به صورتش مى ریخت، زیر لب مى گفت:

پروردگارا! من به تو ایمان آورده ام و به آنچه کتاب و پیامبر از سوى تو آمده است، ایمان دارم. پروردگارا! من به آیین جدم «ابراهیم خلیل» که بینانگذار این خانه کهن است، ایمان دارم. پروردگارا! ترا سوگند مى دهم به حق بنیانگذار این بیت، و به حق این مولودى که در شکم دارم، که این زایمان را بر من آسان بگردان.
چشمهاى کنجکاو او را مى دید و گوشهاى شنوا سخنانش را دنبال مى کرد و حس کنجکاوى در مغزها تحریک مى شد، که ناگهان فریادى از تعجب از همگان بلند شد و به دنبال آن سکوتى سنگین بر همگان حکمفرما شد. آب در گلوها خشکید، حیرت و تعجب بر چهره ها نقشى شگفت زده بود، نفسها از سینه ها بیرون نمى آمد.
کسى جرأت نداشت که سکوت را بشکند و بگوید: لحظه اى پیش دیوار کعبه شکافته شد و زن حامله اى به درون خانه خدا رهنمون شد!
چه کسى باور مى کرد که سنگ خارا آغوش باز کند و زن حامله اى را در خود جاى دهد؟! 

 

حیرت و تعجب مردم هنگامى افزایش یافت که تلاش پرده داران کعبه، در گشودن قفل در به نتیجه نرسید.
لحظه به لحظه بر ازدحام مردم افزوده مى شد، همگان در انتظار بودند که از فرجام این راز آگاه شوند. از نقطه نظر مردمف نگران و حیرت زده، هر لحظه اى چون یک ساعت مى گذشت و همگان ثانیه شمارى مى کردند که نیروى غیبى این مشکل را بگشاید.
پس از گذشت مدتى طولانى، همان سنگ خارا آغوش باز کرد و فاطمه بنت اسد در حالى که «مولود کعبه» را در آغوش داشت بیرون آمد.
صداى هلهله اوج گرفت و در خانه هاى مکه طنین انداخت. حضرت ابوطالب، عمو و برترین حامى پیامبر، صلّى اللّه علیه و آله، در حالى که برق شعف از دیدگانش مى جهید، بانگ برآورد:
أیّها النّاس: ولد فى الکعبة ولى اللَّه.
هان اى مردم! ولى خدا در خانه خدا دیده به جهان گشود.
این حادثه پرشکوه و بى نظیر تاریخ، به روز جمعه، سیزدهم ماه رجب، سى امین سال حمله ابرهه به خانه خدا (عام الفیل) اتفاق افتاد. 

تواتر حدیث ولادت
همه ناقلان آثار و راویان اخبار اتفاق نظر دارند که خورشید امامت از درون کعبه طلوع نموده و داستان ولادت مولاى متقیان امیرمؤمنان، علیه السلام، در درون کعبه از مسلمات تاریخ است و هیچ پژوهشگر با انصافى نمى تواند در سند آن ابراز شک و تردید نماید و اینک اعتراف گروهى از بزرگان اهل سنت:
1. حاکم نیشابورى
حافظ ابو عبداللَّه، محمدبن عبداللَّه، مشهور به حاکم نیشابورى (م 405 ق.) در کتاب بسیار معروفش «مستدرک صحیحین» مى نویسد:
روایات متواتر است که فاطمه بنت اسد، امیرمؤمنان على بن ابى طالب، کرم اللَّه وجهه، را در خانه کعبه به دنیا آورد.
2. گنجى شافعى
حافظ ابوعبداللَّه محمدبن یوسف قرشى، معروف به گنجى شافعى (م658 ق.) در کتاب «کفایة الطالب» مى نویسد:
امیرمؤمنان على بن ابى طالب در مکه معظمه، در درون بیت اللَّه الحرام، به شب جمعه 13 رجب، سى سال گذشته از عام الفیل، دیده به جهان گشود و هرگز مولود دیگرى پیش از او یا بعد از او در خانه کعبه زاده نشده است. این ولادت مسعود کرامت و فضیلتى براى او، و فضیلت و شکوهى بر خانه خداست.
3. آلوسى
شهاب الدین ابوالثناء، سیدمحمود آلوسى، صاحب تفسیر آلوسى، شرح مفصلى بر قصیده عینیه عبدالباقى افندى عمرى نوشته است. وى در شرح بیت: 

اَنتَ العلىّف الّذى فَوقَ العفلى رفففعا 

                            ببطنف مکّةَ عندَ البیتف إذْوفضفعا 

مى نویسد:
ولادت امیرمؤمنان، کرم اللَّه وجهه، در درون کعبه، در سراسر دنیا مشهور است و در کتابهاى هر دو فرقه (شیعه و سنى) روایت شده و هرگز در مورد غیر ایشان چنین فضیلتى ثابت نشده است. آرى، چقدر شایسته است که پیشواى پیشوایان در جایى متولد شود که آنجا قبله مؤمنان است. سپاس و ستایش از آن خداوندى است که هر چیزى را در جاى شایسته خود قرار مى دهد و او فرزانه فرزانگان است.
4. ذهبى
حافظ شمس الدین، ابو عبداللَّه محمدبن احمد ذهبى، (م 848 ق.) در کتاب »تلخیص مستدرک« متن گفته حاکم نیشابورى را آورده که مى گوید:
اخبار به حد تواتر رسیده که على بن ابى طالب در درون کعبه دیده به جهان گشود.
5. لکهنودى
علامه لکهنوى نیز در کتاب «مرآة المؤمنین» عین گفته حاکم را آورده و تصریح نموده که ولادت امیرمؤمنان، علیه السلام، در درون کعبه متواتر است و این فضیلت ویژه آن حضرت مى باشد.
6. دهلوى
شاه ولى اللَّه، احمد بن عبدالرحیم دهلوى، (م 1176 ق.) در کتاب «ازالة الخفاء» مى نویسد:
بى گمان روایات متواتر است که فاطمه بنت اسد، امیرالمؤمنین على بن ابى طالب را در درون کعبه به دنیا آورد، بدون تردید او در روز جمعه 13 رجب، سى سال گذشته از عام الفیل، در خانه کعبه به دنیا آمده است و هرگز پیش از او یا بعد از او کسى در خانه کعبه زاده نشده است.
7. محمد مبین
مولوى محمد مبین لکهنوى، (م 1225 ق.) در کتاب «وسیلة النجاة» مى نویسد:
ولادت آن معدن کرامت، روز جمعه 13 رجب، سى سال بعد از عام الفیل، در مکه، در جوف کعبه واقع شد. خداى تعالى او را به این فضیلت مخصوص گردانید و کعبه را با این شرف مشرف گردانید.
8. میلادخان
مولوى هادى على خان میلادخان، در ترجمه کتاب یادشده مى نویسد:
در میان مورخان اتفاق نظر هست که حضرت امیرالمؤمنین در درون کعبه دیده به جهان گشود و در این زمینه هیچ اختلافى نیست که این شرف به آن حضرت اختصاص دارد.
9. کاکورى
حافظ محمد على حیدر ابن شاه على قلندر کاکورى، (م 1350 ق.) در کتاب «احسن الانتخاب» از مستدرک حاکم و ازالة الخفاء شاه ولى اللَّه دهلوى روایت کرده است که موضوع ولادت امیرمؤمنان در درون کعبه به حد تواتر رسیده است.
10. گجراتى
علامه سعید گجراتى، از بزرگان اهل سنت، در کتاب «الإعلام بأعلام مسجدالحرام» در پاسخ برخى از دشمنان اهل بیت، که زادگاه امیرمؤمنان، علیه السلام، را از روى عناد در دامنه کوه ابوقبیس نوشتهاند، مى نویسد:
خدایا تو خود مى دانى که این سخن بهتانى بزرگ است و آن را دشمنان اهل بیت جعل کرده اند، زیرا روایت متواتر دلالت مى کند بر این که تولد آن حضرت در درون کعبه بوده است. 

 

حدیث ولایتمحدثان بزرگ از عالمان شیعه و سنى حدیث ولادت را در مجامع حدیثى خود، با سلسله اسناد خود، از رسول گرامى اسلام، اصحاب، تابعین و ائمه دین، علیهم السلام، روایت کرده اند:
1. شیخ الطائفه، ابو جعفر محمدبن حسن، مشهور به شیخ طوسى، (م 460 ق.) مشروح حدیث ولادت آن حضرت در درون کعبه را با سلسله اسناد خود، از جناب عباس عموى پیامبر روایت کرده است.
2. پیشواى محدثان، ابو جعفر محمدبن على بن حسین بن بابویه، مشهور به شیخ صدوق، (م 381 ق.) مشروح آن را در کتابهاى خود از یزیدبن قعنب روایت کرده است.
3. ابن شهرآشوب، (م 588 ق.) مشروح آن را با سلسله اسناد خود از امام جعفر صادق، علیه السلام، روایت کرده است.
وى همچنین این حدیث را با سلسله اسناد دیگرى از جابربن عبداللَّه انصارى روایت کرده است.
4. ابوالحسن على بن محمدبن محمد واسطى، مشهور به ابن مغازلى، (م 483 ق.) در کتاب مناقب خود، مشروح این داستان را با سلسله اسناد خود از امام زین العابدین، علیه السلام، روایت کرده است.
5. نورالدین على بن محمد صباغ مکى، مشهور به ابن صباغ مالکى، (م 885 ق.) مشروح آن را با سلسله اسناد خود از امام زین العابدین، علیه السلام، روایت کرده است.
6. ابو عبداللَّه محمد بن یوسف بن محمد قرشى، مشهور به گنجى شافعى، (م 658 ق.) مشروح آن را از طریق جابربن عبداللَّه انصارى از رسول اکرم، صلّى اللّه علیه وآله، روایت کرده است.

در اینجا فراز کوتاهى را از «یزید بن قعنب» که یکى از شاهدان عینى است نقل مى کنیم:
روزى با عباس بن عبدالمطلب در مسجدالحرام نشسته بودیم که ناگاه «فاطمه بنت اسد» مادر امیرالمؤمنین، علیه السلام، وارد شد. وى حامله بود و نه ماه از دوران باردارى اش مى گذشت. فاطمه بنت اسد، در حالى که درد زایمان گرفته بود، در کنار بیت ایستاد و گفت: «پروردگارا من به تو، و به آنچه از پیامبران و کتابها از سوى تو آمده است ایمان دارم.
من به آئین جد بزرگوارم ابراهیم خلیل که بانى این بیت است باور دارم. پروردگارا به حق آن کسى که این «بیت عتیق» را بنیاد نهاد، و به حق این مولودى که در شکم دارم، این زایمان را بر من آسان بگردان».
یزید بن قعنب مى گوید:
در برابر دیدگان من و همه حاضران، دیوار کعبه از طرف پشت شکافته شد و فاطمه بنت اسد به درون کعبه رفت و از دیدگان ما ناپدید شد و دیوار به حال اولى بازگشت. درصدد برآمدیم که قفل در را باز کنیم ولى ممکن نشد. پس دریافتیم که امر الهى است. سه روز تمام فاطمه درون کعبه بود و روز چهارم در حالى که امیرمؤمنان على بن ابى طالب، علیه السلام، را بر روى دست داشت، از درون کعبه بیرون آمد.
بسیارى از بزرگان این متن را در کتابهاى حدیثى خود آورده اند.
علاوه بر کتب حدیثى، در کتب مزار نیز در برخى از متون زیارتى مأثور از ائمه معصومین، علیهم السلام، به ولادت آن حضرت در درون کعبه تصریح شده، که به دو نمونه آن اشاره مى کنیم:
1. در زیارت مخصوص هفده ربیع الاول، که محمد بن مسلم آن را از امام صادق، علیه السلام، روایت کرده آمده است:
السلام علیک یا من وفلدف ففى الکَعبة.
سلام بر تو، اى کسى که در کعبه دیده به جهان گشودى.
و در قسمت پایانى همین زیارتنامه آمده است:
المولود فى البیت ذى الأستار
مولودى که در خانه کعبه، در سراپرده الهى دیده به جهان گشود.
2. و در زیارت مطلقه امیرمؤمنان، علیه السلام، آمده است:
السلام على المولود فى الکعبة، المزوج فى السماء.
سلام بر آن مولودى که در خانه خدا دیده به جهان گشود و عقد نکاحش در آسمان بسته شد.
علاوه بر این شاعران بسیارى حدیث ولادت امیرالمؤمنان، علیه السلام، را در مدایح و قصائد خود آورده اند که از هر قرنى به یک نمونه اکتفا مى کنیم:
1. شاعر پرشور قرن دوم سید حمیرى، (م 179 ق.) مى گوید:
وَلَدَتْهف فى حَرَمف الالفه و اَمْنفهف والبیتف حَیثف فَناؤفه و المسجدف
مادرش او را در حرم خدا و خانه امن او به دنیا آورد، که آنجا آستانه و سجده گاه اوست.
2. شاعر نکته پرداز قرن سوم، محمدبن منصور سرخسى مى گوید:
وَلَدَتْهف مفنْجفبَةً و کان وفلادفها فى جَوفف کَعبةَ اَفْضَلف الأکنانف
مادر نجیب و برگزیده اش او را در درون کعبه به دنیا آورد، که بهترین جایگاههاست.
  

3. شاعر معروف قرن چهارم، ابو طلحة بن عبیداللَّه غسانى عونى، در
ضمن قصیده غدیریه خود مى گوید:
هفوَالَّذى سَمَّتْهف تفلکَ الجَوْهَرَةف إذ وَلَدَتْ ففى الکَعْبَةف المفطَهَّرةف
او همان شیربچه است که این گوهر تابناک (مادر بزرگوارش) هنگامى که او را در درون کعبه مشرفه بزاد، اینگونه نام نهاد.
4. شاعر بلند آوازه قرن ششم، ابوالمجد، مجدود بن آدم، مشهور به سنائى در این رابطه مى گوید: 

در مرحله على نه چونست و نه چند 

                            در خانه حق زاده به جانش سوگند 

5. مورخ مشهور عهد عباسیان و شاعر بلند آوازه قرن هفتم، ابن ابى الحدید معتزلى، (م 656 ق.) در ضمن قصیده معروفش مى گوید: 

هفوَالَّذى بَیتف اللَّهف مَوْلدفهف 

                            فَطَهَّرَ البَیتَ مفن أرجاسف و أوثانف 

او همان شخصیت والامقامى است که بیت خدا زادگاه او بود، و لذا خانه خدا را از پلیدى بتها پاک و پاکیزه نمود.
6. شاعر پرشور شیعه در قرن هشتم، سید عبدالعزیز سیریجى اوالى، در قصیده غدیریه خود مى گوید: 

مَنْ کانَ فى حَرَمف الرَّحمانف مَوْلَدفهف 

                            و حاطَهف اللَّهف مفنْ بأسف و عفدْوانف 

به جز على، علیه السلام، چه کسى در حرم امن الهى به دنیا آمده؟! و به جز او چه کسى را خداوند از ترس و وحشت دشمن بیمه کرده است؟
7. شاعر معروف قرن نهم، عبدالرحمن جامى، (م 898 ق.) به این داستان اشاره کرده، مى گوید: 

به سوى کعبه رود شیخ و من به سوى نجف 

                             به حق کعبه که آنجا مراست حق به طرف

 تفاوتى که میان منست و او اینست

                             که من به سوى گهر رفتم او به سوى صدف

8. شاعر برجسته قرن دهم، اهلى شیرازى، (م 942 ق.) مى گوید: 

کعبه زان شد سجده گاه انبیا و اولیا 

                             کامد آنجا در وجود، آن کعبه ارباب دین 

9. فیلسوف و شاعر نامى قرن یازدهم، سیدمحمد باقر استرابادى، معروف به میرداماد، (م 1041 ق.) در ضمن قصیده اى مى گوید: 

در کعبه »قل تعالوا« از مام که زاد؟
                            از بازوى باب حفطَّه خیبر که گشاد؟
 
و در لفظ کوتاه و پرمغزى مى گوید:
 
 اسداللَّه در وجود آمد
                            در پس پرده هر چه بود آمد
 
10. شاعر و محدث قرن دوازدهم، سیدمحمد صالح ترمذى، متوفاى 1160 ق. مى گوید:
 
در فضائل بى نظیر آمد على
                            بر همه عالم امیر آمد على
 
آن على کز مادرش در کعبه زاد
                            آنکه بردوش پیمبر پا نهاد
 
11. شاعر نکته سنج قرن سیزدهم، مولى محمد رضا هماى شیرازى، (م 1212 ق.) در ضمن قصیده اى مى گوید:
 
گوهر تاج «سَلفونى» ماه برج «لَوْکفشففَ»
                            تاج بخش شهر یاران، تاجدار «إنّما»
 
حصن اسلام از دم شمشیر او شد استوار
                            آنچنانکه کعبه از مولود او شد با صفا
 
12. شاعر بزرگوار و فقیه نامدار قرن چهاردهم، آیةاللَّه حاج شیخ محمد حسین اصفهانى، مشهور به کمپانى، (م 1361 ق.) مى فرماید:
 
کعبه را تاج شرف تا اوج «أوأدنى» رسید
                            یافت چون از مولد میمون اواَقْصَى المفنى
 
و در قصیده اى دیگر مى فرماید:
 
 تا درخشان شد درون کعبه زان وجه حسن
                            «ثَمَّ وَجهف اللَّه» روشن شد برون از شک و ظن
 
13. شاعر پرشور قرن اخیر، حاج سیدرضا حسینى، مشهور به سعدى زمان، (م 1406 ق.) مى گوید:
 
 فاطمه بنت اسد بانوى راد
                            تا ترا اى سرّ حق، در کعبه زاد
 
 کشف شد هستى خدا را خانه زاد
                            خالق عالم علیّت نام داد 

              خواند احمد مرتضایت یا على
 

14. شاعر زبردست معاصر، بولس سلامه، از شعراى مسیحى لبنان، در قصیده حماسى خود مى گوید:
 
 حفرَّةٌ لزَّها المَخاضف فَلاذَتْ
                            بفسفتارف البَیْتف العَتیقف الوَطیدف
 
شیرزنى از درد زه بناگزیر، به سراپرده کعبه عتیق و استوار پناهنده شد.
پس از ابیاتى مى گوید:
 
 کانَ فجرانف ذلکَ الیوفم فَجْرٌ
                            لفنَهارف و آخَرف لفلوَلیدف
 
آن روز دو صبحدم یکجا بدمید، یکى سپیده روز و دیگرى فروغ تازه مولود
 
این بود اشاره اى کوتاه به فضیلت ویژه اى از امیرمؤمنان، علیه السلام، که به تعبیر مرحوم محدث نورى از ضروریات مذهب شیعه به شمار مى آید و همواره در کتابها، خطابه ها و شعرها در همه قرون و اعصار منعکس شده و دوستان اهل بیت در برابر دشمنان با آن احتجاج و مباهات مى نمودند.
در این رابطه کتابهاى مستقل فراوانى نوشته شده که جامعتر از همه، کتاب پر ارج «على ولید الکعبه» از علامه بى نظیر، آیةاللَّه حاج شیخ محمدعلى اردوبادى، (م 1379 ق.) مى باشد

 

امیر المؤمنین علی علیه‏السلام : 
 
خِیارُ خِصالِ النِّساءِ شِرارُ خِصالِ الرِّجالِ:
الزَّهوُ ، والجُبنُ ، والبُخلُ ؛ فإذا کانتِ المَرأةُ مَزهُوَّةً لَم تُمَکِّنْ مِن نَفسِها ، وإذا کانت بَخیلَةً حَفِظَت مالَها ومالَ بَعلِها ، وإذا کانت جَبانَةً فَرِقَت مِن کُلِّ شَیءٍ یَعرِضُ لَها . 
 
امام على علیه‏السلام : 

بهترین خصلت هاى زنان، بدترین خصلت های مردان است :

غرور ، ترسویى و بخل؛ زیرا زن هرگاه مغرور باشد خودش را در اختیار (نامحرم) نمى‏گذارد . هرگاه بخیل (و ممسک) باشد مال خود و شوهرش را نگه میدارد و هرگاه ترسو باشد از هر چیزى که برایش پیش آید (و مایه بد نامى باشد) وحشت مى‏کند . 
نهج البلاغة : الحکمة 234 منتخب میزان الحکمة  

 

شاهکار آفرینش 
 
ای علی ای شاهکار اوستاد آفرینش!
ای جمالت جلوه گاه ذات پاک کبریایی !
 
ای علی ای دست تو دست توانای الاهی !
ای علی ای حکم عالمگیر تو حکم خدایی !
 
*****
 
ای علی نام تو و داغ تو را در سینه دارم
من به لوح سینه درد آشنا نقش تو کندم
 
هر دم آهنگ علی برخیزد از نای وجودم
ای علی بشنو نوای عشق را از بند بندم .
 
*****
 
رزم را یکتا سواری، فتح را تنها امیدی
هان! تویی شیر خدا سر حلقه شمشیر زنها
 
عدل را نیکو پناهی، رحم را تنها نشانی
هان! تویی یار یتیمان، یاور بیت الحزنها
 
*****
 
شب نخفتی تا یتیم بی امان آرام گیرد
گرسنه ماندی که خوان بی نوا بی نان نماند .
 
خون دل خوردی که خون مردمی بیجا نریزد
خون خود را ریختی تا ظلم را بنیان نماند .
 
*****
 
قصه های زورمندان دیدم و بسیار دیدم
چون علی در عرصه عالم هماوردی ندیدم
 
از بزرگان داستانها خواندم و بسیار خواندم ـ
راستی در آفرینش چون علی مردی ندیدم .
 
*****
 
هر چه خواندم از علی سرمایه توحید من شد
من بنور شاه مردان یافتم راه خدا را
 
مکتب پیغمبران را او معلم بود و منهم
در جمال پاک او دیدم جمال انبیا را .
 
*****
 
هیچگه در آفرینش بی علی سیری نکردم
من به نور صبحگاهی دیده ام نور علی را
 
از خدا هرگز ندانستم جدا او را که دیدم
روز و شب در گردش چرخ زمان دست ولی را
 
*****
 
قصه ها از پهلوانان خوانده ام، اما چه گویم؟
پهلوان هرگز نریزد اشک پیش مستمندان
 
لیکن ای آگه دلان! تاریخ می داند که هر دم
دیده اند اشک علی را پیش روی دردمندان .
 
*****
 
عاجزی در دست ظالم، ظالمی بدخواه عاجز
هر که را غیر از علی دیدم، بدین هنجار دیدم
 
شاه مردان را بکوی دردمندان اشکریزان
لیک با گردنکش خود کامه، در پیکار دیدم
 
*****
 
داستان پهلوانان را بسی خواندم ولیکن
زورمندان را نباشد رسم و راه مهربانی
 
جز علی شیر خدا کس را ندانم کز سر مهر
اشک ریزد بر یتیمان در شکوه پهلوانی
 
*****
 
روزها شیر خدا بود و دل مردم نوازش
شامها اندوه مردم بود و چشم اشکبارش
 
در جوانمردی فرید دهر بود آن بی همانند
لافتی الا علی، لاسیف الا ذوالفقارش .
 
*****
 
ای علی ای تکسوار پهن دشت آفرینش !
من چه گویم، قطره وصف پهن دریا کی تواند؟
 
تو ابر مردی، یگانه گوهر بحر وجودی
بی قرینی در جهان، وین نکته را تاریخ داند .
 
*****
 
آیه « الیوم اکملت لک دین » فاش گوید:
تو امید امتی، شاهنشه خم غدیری
 
ای علی! بر شانه پاک محمد پا نهادی ـ
تا بداند عالمی، در آفرینش بی نظیری
 
*****
 
گر بشر گویم تو را از گفته خود شرمگینم
ور خدا خوانم تو را، زاندیشه خود بیمناکم
 
فاش گویم، در تو دیدم جلوه ذات خدا را
وین سخن حق است و از آن نیست نه شرمم نه باکم .
 
*****
 
چشم در راه تو دارم، ای شه آزاد مردان !
تا بتابی نوری از ملک ولایت در ضمیرم
 
راه حق پویم اگر نور تو گردد راهبانم
فیض حق یابم اگر دست تو باشد دستگیرم